MINIATURKA HISTORYCZNY MIECZ TAI CHI STAL TOLEDAŃSKA (24)

MINIATURKA HISTORYCZNY MIECZ TAI CHI STAL TOLEDAŃSKA - GUSTOWNY I PRAKTYCZNY NOŻYK DO LISTÓW

WYOBRAŹ SOBIE JAK TA PIĘKNA REPLIKA UDEKORUJE TWOJE WNĘTRZE.

WYOBRAŹ SOBIE PEŁNE PODZIWU I ZAZDROŚCI MINY TWOICH ZNAJOMYCH.

WYOBRAŹ SOBIE JAKĄ RADOŚĆ MOŻESZ SPRAWIĆ TAKIM PREZENTEM OBDAROWANEJ OSOBIE.

Prezentowany model jest wierną repliką bazującą na wzorach historycznych. Replika nie jest naostrzona ani przystosowana do ostrzenia. Ostrze wykonane jest ze stali toledańskiej.

Cena nie zawiera skrzynki drewnianej. aby ją zamówić wystarczy wysłać do nas maila w tej sprawie po dokonaniu zakupu 

Producent: HISZPAŃSKI ZAKŁAD PŁATNERSKI

Materiał:

wysokowęglowa stal toledańska (od czasów wieków średnich stal toledańska była uważana za najlepszy w Europie materiał do wyrobu doskonałej broni białej)

DŁUGOŚĆ: 24-26CM

WAGA: 0,2 kg
(24)

PONIŻEJ KILKA INTERESUJĄCYCH FAKTÓW HISTORYCZNYCH:

"Taijiquan (wym. tchaj-dźi-ćchuen, dosł. pięść taiji) - to zaliczana do grupy tzw. systemów wewnętrznych (neijia) chińska sztuka walki, która coraz częściej traktowana jest jako związana z chińską filozofią gimnastyka medytacyjna (patrz niżej ? Taijigong).

Taijiquan
Opiera się na koncepcji taiji (dosłownie: wielka ostateczność), opisującej świat, w którym z pierwotnej jedności (wuji) wyłoniły się komplementarne pierwiastki yin i yang; słowo quan - "pięść" to często używane określenie stylów walki w Chinach. Taijiquan można tłumaczyć także jako "pięść wielkiej ostateczności", bo to forma samoobrony stosowana jedynie w sytuacji, gdy niemożliwa jest ucieczka czy negocjacje (spora część technik ma na celu fizyczne unicestwienie przeciwnika).

Trening obejmuje głównie tzw. ćwiczenia podstawowe (jibengong), formy, czyli złożone układy ruchowe (tzw. formy, taolu), w tym z bronią (np. z mieczem, czyli taijijian), ćwiczenia z partnerem nazywane przepychaniem rąk, lub pchającymi rękoma (tui shou) oraz naukę walki i samoobrony. Trening jest znacząco różny od treningu większości sztuk walki, w tym tak zwanych zewnętrznych (waijia) odmian Kung-fu/Wushu. Nie koncentruje się na typowo rozumianym treningu fizycznym, lecz raczej na pracy nad szczególną koordynacją ciała, a przede wszystkim koordynacją pomiędzy umysłem a ciałem, w oparciu o klasyczne koncepcje chińskiej nauki, takie jak qi - energia witalna i nei jin - siła wewnętrzna. Zgodnie z założeniami yi (umysł) prowadzi qi (energię witalną), a qi z kolei prowadzi ciało. Energię witalną qi uważa się za główne źródło tak zwanej siły wewnętrznej (nei jin), jaką posługuje się adept taijiquan. W niektórych szkołach stosuje się obecnie interpretację klasycznych pojęć bardziej zgodną ze stanem współczesnej nauki. W kategoriach myślenia cywilizacji zachodniej trening Taijiquan to:

trening wizualizacji - walka z wyimaginowanym przeciwnikiem (z założenia techniki T. mają oddziaływać na układ nerwowy, zakłócać działanie krwiobiegu lub organów wewnętrznych, więc nie można T. trenować z realnym partnerem),
trening koordynacji układu szkieletowego z mięśniowym - zwiększanie szybkości i siły ciosu przy wykorzystaniu składowych sił różnych partii ciała (np:duża część siły i szybkości ciosu ręką generowana jest z siły nóg) przy wykorzystaniu powolnych ruchów pozwalających na obserwację działania układu mięśniowo szkieletowego i stopniowe udoskonalanie (do zastosowań bojowych) działania tego układu. Techniki bojowe ćwiczy się również w szybkim tempie.
trening reakcji na sytuację zagrożenia (gdy włącza się w organizmie reakcja walka-ucieczka) - kodowanie bojowych schematów działania (mających zadziałać automatycznie w sytuacji pewnego ataku ze strony przeciwnika.) przy pomocy wizualizacji, wolnych, dokładnych sekwencji ruchowych wraz z miarowym, skoordynowanym z nimi oddechem.
Taijiquan dzieli się na różne style, z których najbardziej znane i popularne to: Chen, Yang, Wu, Hao i Sun. Trening taijiquan kojarzy się zwykle z powolnym, płynnym wykonywaniem zestawów ruchów, tak zwanych form. Jednak wiele form taijiquan łączy zarówno ruchy powolne jak i dynamiczne.

W XX wieku zaczęto w coraz większym stopniu wykorzystywać taijiquan jako formę ćwiczeń medytacyjnych dla zdrowia, relaksu i dobrego samopoczucia. W rezultacie obecnie często ćwiczy się taijiquan pomijając aspekt bojowy. Niektórzy z ćwiczących wręcz nie wiedzą, że jest to sztuka walki. Wciąż jednak istnieją także szkoły tradycyjnego taijiquan.

Taijiquan współcześnie
W ciągu ostatnich kilkudziesięciu lat rozwinęły się trzy nurty, które oddaliły się od taiji quan rozumianego jako sztuka walki:

Nurt sportowy, w którym taijiquan jest jedną z konkurencji sportowego wushu, w Chinach określanego jako bisai wushu, lub xiandai wushu. Ta odmiana taijiquan podlega rygorom treningu sportowego, a występ zawodnika w czasie zawodów jest oceniany według kryteriów technicznych, estetycznych, gimnastycznych, oraz niektórych zasad charakterystycznych dla taijiquan tradycyjnego. System oceniania jest zbliżony do gimnastycznego, skala ocen obejmuje od 0 do 10 pkt. Obok konkurencji taijiquan (układu bez broni, wykonywanego solo) wyróżniamy również konkurencję taijijian (układ z mieczem, wykonywany solo).
Nurt zdrowotny, nauczany głównie w Chińskiej Republice Ludowej. Taiji traktuje się głównie jako ćwiczenie gimnastyczne, mające sprzyjać zachowaniu zdrowia i rozwojowi psychofizycznemu.
Nurt "duchowy", rozpowszechniony w latach sześćdziesiątych XX wieku na Zachodzie. Taiji zostało wmieszane w różne koncepcje, pochodzące głównie z ideologii hippisowskiej oraz z ruchu New Age. Traktuje się taiji jako ścieżkę rozwoju duchowego. Jednakże według ekspertów jest to związany z modą kierunek, który najbardziej powierzchownie pojmuje taiji i rozpowszechnia znacznie zubożony obraz filozofii Dalekiego Wschodu.
Dla odróżnienia od tradycyjnego taijiquan w odniesieniu do powyższych zjawisk używa się często nazwy taijigong. Do taijigong zalicza się czasem również ćwiczenia, które noszą pewne podobieństwo do taiji quan, ale z niego nie pochodzą.

Związki z filozofią chińską
Wbrew panującemu na zachodzie przekonaniu o silnych jednoznacznych związkach taijiquan z taoizmem, widoczne w tej sztuce są wpływy różnych chińskich systemów religijno-filozoficznych. Słowo taiji obecne w nazwie stylu jest pojęciem pochodzącym z księgi Yijing, a później przejętym przez neokonfucjanistów. Liczba ruchów (108) w tzw. długiej formie (obecnej w większości stylów taijiquan), a także nazwy ruchów z niektórych form (np. w stylu chen: "Wojownik Buddy uderza w moździerz") świadczą o inspiracjach buddyjskich"1.

1-Taijiquan [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2010-03-2 16:01Z [dostęp: 2010-03-4 16:54Z]. Dostępny w Internecie: http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Taijiquan&oldid=20570281