Szabla polska husarska z paluchem i z pochwą lekki trening stal 1060 PS-04

  • Dodaj recenzję:
  • Kod: 5163
  • Producent: Płatnerze
  • Dostępność: DOSTĘPNY DOSTĘPNY

  • Historia ceny
    Najniższa cena 30 dni przed zmianą: 1 199,00 zł brutto
  • Cena netto: 1 291,87 zł 1 589,00 zł
  • szt.
  • Paypal, Płatność gotówką przy odbiorze, Płatność przelewem, Przelewy24, Szybki przelew- przelewy 24.pl

Produkt wysyłamy w ciągu 48h.

Zamówienie realizujemy w ciągu 48 godzin.

Produkt objęty jest 2 letnią gwarancją.

Możesz zwrócić produkt w ciągu 30 dni.

 

PS-04

Dokładna kopia modelu historycznego.
UWAGA. Model kuty i hartowany do lekkiego treningu siły cięcia.
Model posiada tępą klingę ale nadaje się do ostrzenia.


KLINGA: STAL WYSOKOWĘGLOWA 1060 KUTA I HARTOWANA RĘCZNIE (wymaga konserwacji) HARTOWANIE DO POZIOMU: 52-54 HRC
POCHWA: STAL WĘGLOWA POLEROWANA (wymaga konserwacji). Pochwa wykładana w środku skórą. Można trzymać szablę w pochwie bez obaw o korozję.
WYSOKA ELASTYCZNOŚĆ KLINGI
Wymiary:
Długość klingi: 78 cm
Grubość ostrza przy rękojeści: 6 mm
Szerokość ostrza przy rękojeści: 3,5 cm
Długość pochwy: 85 cm
Długość całkowita w pochwie: 98 cm
Waga z pochwą: 1,75 kg
Waga bez pochwy:  1,15 kg
Waga pochwy: 0,65 kg



Głownia zakrzywiona kołowo w dolnej części (ostrze), środek ciężkości posiadała na 20-25 cm wysokości. Górna (znajdująca się przy rękojeści), tępa część głowni zwana zastawą służyła do odbijania cięć przeciwnika. Dolna część głowni (sztych) zakończona była piórem - podwójnym ostrzem pozwalającym zadawanie pchnięć. Obie strony ostrza są gładkie.
Szabla ta posiada lekko zakrzywioną rękojeść. Zamknięty kabłąk (nachylony pod kątem 105? do jelca) chronił dłoń i zapewniał odpowiednie wyważenie broni. Mosiężny kaptur, pokrywający tylną część rękojeści wzmacniał uchwyt. Mosiężny jelec z wąsami wzmacniał broń w jej najsłabszym punkcie ? w miejscu złączenia ostrza z rękojeścią oraz dodatkowo chronił dłoń. Znajdujący się pośrodku jelca paluch wykonany z mosiądzu pozwalał na lepszą kontrolę nad szablą podczas ataku.
Trzon rękojeści drewniany, poprzecznie karbowany, obciągnięty czarną skórą, z oplotem z podwójnego skręconego mosiężnego filigranu. Głownia stalowa polerowana, o dużej krzywiźnie, szlifowana obustronnie w pojedyncze zbrocze.
W zestawie znajduje się również stalowa pochwa z jednym okuciem w postaci stalowej ryfki z kolczykiem.

Rys historyczny:

Historia szabli w wojsku polskim sięga drugiej połowy XV wieku. Trafiła ona do Polski za pośrednictwem Węgier, utrzymujących kontakty z Turkami.
Początkowo była wyłącznie bronią lekkozbrojnej jazdy i piechoty, lecz nawet rycerstwo, posługujące się podczas bitew mieczem, chętnie korzystało z szabli w czasie podróży, polowań i rozmaitych świąt. Służyła im przede wszystkim tam, gdzie występowali bez zbroi, a chcieli mieć przy boku skuteczną broń.
Do początku XVI wieku szabla zyskała w Polsce olbrzymią popularność. Już w 1503 roku na ulicach Krakowa mawiano, że nikt nie chciał kupować mieczy, wszyscy woleli szablę.


Tak szybka kariera szabli związana była z najazdami rabunkowymi Tatarów Krymskich na ziemie Rzeczypospolitej. Kawaleria tatarska, uzbrojona w łuki i niekiedy również szable była przede wszystkim bardzo mobilna i nieuchwytna. Atakowali w niewielkich grupach nazywanych besz-basz (pięć głów). Adoptowanie szabli do uzbrojenia polskiej jazdy było militarną koniecznością tamtych niespokojnych czasów. Najazdy Chanatu Krymskiego na Rzeczpospolitą były szczególnie częste w latach 1474-1534 oraz w latach 1605-1633. Najazdy te, liczne wojny z Rosją, a także przymierze wojskowe Tatarów z Kozakami (1648-1654) wymusiły zmiany w polskim wojsku, które wykraczały poza modernizację uzbrojenia. Po reformach sejmu w 1562 r. stałe wojsko zaciężne, zwane obroną potoczną zastąpione zostało przez wojsko kwarciane, utrzymywane z ? dochodów króla.
Ponadto na początku XVI stulecia wypracowano nowy szyk bojowy jazdy zwany starym urządzeniem polskim. Dwa silne hufce (czelny i walny) ustawione jeden za drugim wspomagane były na flankach przez trzy linie mniejszych hufczyków ? posiłkowe, czarne i stracenia. W drugiej połowie XVI wieku włączono do szyku oddziały piechoty i artylerii.

Husaria będąca początkowo lekkozbrojną jazdą w połowie XVI wieku przejęła rolę kopijników. Uzbrojeni w kopie (tylko towarzysze), szable, napierśniki i napleczniki oraz hełmy (często kapaliny), husarze stanowili trzon polskiej armii. Od lat 30. XVII wieku liczebność husarii była stopniowo ograniczana ze względu na wysokie koszty utrzymania. Zrezygnowano z napleczników na rzecz lamparcich i tygrysich skór.  Zaczęto używać pistoletów. W latach 90. XVII wieku, pod koniec wojen z Turcją, zamiast kopii towarzysze uzbrajani byli w muszkiety.
Husaria przesądziła o spektakularnych wygranych w takich bitwach jak: bitwa pod Curtea de Arges (1600), bitwa pod Kircholmem (1605), bitwa pod Kłuszynem (1610), bitwa pod Chocimiem (1621) czy bitwa pod Wiedniem (1683). Przetrwała do połowy XVIII wieku.


Zadaj pytanie dotyczące produktu. Nasz zespół z przyjemnością udzieli szczegółowej odpowiedzi na zapytanie.