Szabla Polska Szabla Husarska wz 1750 bez Pochwy Gładka na Tablo

ZOBACZ FILM O TYM MODELU

SZABLA HUSARSKA GŁADKA NA TABLO




Producent: PŁATNERZE

Prezentowana szabla jest wierną rekonstrukcją oryginalnej szabli husarskiej. Była to szabla bojowa polskiej jazdy (w tym husarii) używana w XVII i XVIII wieku. Zastąpiła XVI ? wieczną batorówkę.

Dane techniczne:

Wymiary:

Długość szabli bez pochwy: ok 92 cm

Długość klingi: ok 78 cm

Grubość ostrza przy rękojeści: ok 5 mm
Szerokość ostrza przy rękojeści: ok 4,2 cm

Waga pochwy: ok 1,4 kg   

Szabla ta posiada kołowo zakrzywioną głownię z tzw. piórem na sztychu. Jelec w formie całkowicie zamkniętej w celu ochrony dłoni i zwiększenia masy rękojeści wykonany został z mosiądzu i dekorowany ornamentem. Kabłąk zdobiony paciorkami. Głowica rękojeści lekko wysunięta ku przodowi pokryta mosiężnym kapturem również zdobionym rytymi wzorami. Obie strony ostrza są gładkie ale dostosowane do grawerunku. Posiadała również paluch ? pierścień z mosiądzu dostosowany do oparcia kciuka, wzmacniający uchwyt i ułatwiający wykonywanie cięć.

Zestaw zawiera również drewniane tablo.

Długość tabla: 110 cm
Wysokość tabla: 20 cm
Waga tabla: 2 kg

STAL I KONSERWACJA

Szabla nie jest naostrzona ani przystosowany do ostrzenia (nie nadaje się do fechtunku). Ostrze (głownia) wykonane jest ze stali węglowej polerowanej. Polerowanie jest wykonywane do uzyskania jednolitej, matowej, gładkiej struktury. Zalecamy aby co jakiś czas głownia była konserwowane bardzo cienką warstwą oliwki lub innego natłuszczającego środka dedykowanego do konserwacji stali (pomoże to w utrzymaniu wysokiej jakości produktu).

Rys historyczny:

Historia szabli w wojsku polskim sięga drugiej połowy XV wieku. Trafiła ona do Polski za pośrednictwem Węgier, utrzymujących kontakty z Turkami.
Początkowo była wyłącznie bronią lekkozbrojnej jazdy i piechoty, lecz nawet rycerstwo, posługujące się podczas bitew mieczem, chętnie korzystało z szabli w czasie podróży, polowań i rozmaitych świąt. Służyła im przede wszystkim tam, gdzie występowali bez zbroi, a chcieli mieć przy boku skuteczną broń.
Do początku XVI wieku szabla zyskała w Polsce olbrzymią popularność. Już w 1503 roku na ulicach Krakowa mawiano, że nikt nie chciał kupować mieczy, wszyscy woleli szablę.

Tak szybka kariera szabli związana była z najazdami rabunkowymi Tatarów Krymskich na ziemie Rzeczypospolitej. Kawaleria tatarska, uzbrojona w łuki i niekiedy również szable była przede wszystkim bardzo mobilna i nieuchwytna. Atakowali w niewielkich grupach nazywanych besz-basz (pięć głów). Adoptowanie szabli do uzbrojenia polskiej jazdy było militarną koniecznością tamtych niespokojnych czasów. Najazdy Chanatu Krymskiego na Rzeczpospolitą były szczególnie częste w latach 1474-1534 oraz w latach 1605-1633. Najazdy te, liczne wojny z Rosją, a także przymierze wojskowe Tatarów z Kozakami (1648-1654) wymusiły zmiany w polskim wojsku, które wykraczały poza modernizację uzbrojenia. Po reformach sejmu w 1562 r. stałe wojsko zaciężne, zwane obroną potoczną zastąpione zostało przez wojsko kwarciane, utrzymywane z ? dochodów króla.
Ponadto na początku XVI stulecia wypracowano nowy szyk bojowy jazdy zwany starym urządzeniem polskim. Dwa silne hufce (czelny i walny) ustawione jeden za drugim wspomagane były na flankach przez trzy linie mniejszych hufczyków ? posiłkowe, czarne i stracenia. W drugiej połowie XVI wieku włączono do szyku oddziały piechoty i artylerii.

Husaria będąca początkowo lekkozbrojną jazdą w połowie XVI wieku przejęła rolę kopijników. Uzbrojeni w kopie (tylko towarzysze), szable, napierśniki i napleczniki oraz hełmy (często kapaliny), husarze stanowili trzon polskiej armii. Od lat 30. XVII wieku liczebność husarii była stopniowo ograniczana ze względu na wysokie koszty utrzymania. Zrezygnowano z napleczników na rzecz lamparcich i tygrysich skór.  Zaczęto używać pistoletów. W latach 90. XVII wieku, pod koniec wojen z Turcją, zamiast kopii towarzysze uzbrajani byli w muszkiety.
Husaria przesądziła o spektakularnych wygranych w takich bitwach jak: bitwa pod Curtea de Arges (1600), bitwa pod Kircholmem (1605), bitwa pod Kłuszynem (1610), bitwa pod Chocimiem (1621) czy bitwa pod Wiedniem (1683). Przetrwała do połowy XVIII wieku.